Rachunkowość LF jest metodą rachunkowości, która oznacza „last-in, first-out” i jest stosowana do wyceny zapasów. Podejście to jest stosowane, gdy ostatnio zakupione lub wyprodukowane zapasy są sprzedawane w pierwszej kolejności. W tym systemie przyjmuje się, że produkty, które zostały nabyte jako pierwsze, są sprzedawane jako ostatnie, więc koszt sprzedanych towarów jest oparty na najbardziej aktualnych kosztach zapasów.
Stosowanie rachunkowości LF oferuje kilka korzyści, w tym dokładniejsze śledzenie zapasów, tworzenie większej przejrzystości w ewidencji zapasów oraz zapewnienie, że najbardziej aktualne koszty są wykorzystywane w koszcie sprzedanych towarów. Metoda ta eliminuje również konieczność śledzenia wieku zapasów, więc realizacja transakcji jest prostsza i szybsza.
Jedną z wad rachunkowości LF jest to, że nie zapewnia ona dokładnego przedstawienia prawdziwego kosztu sprzedanych towarów. System ten przypisuje najbardziej aktualne koszty do kosztu sprzedanych towarów i nie bierze pod uwagę kosztów towarów zakupionych w przeszłości. Dodatkowo, nie zapewnia on dokładnej miary rentowności zapasów.
Aby rachunkowość LF działała prawidłowo, przedsiębiorstwa muszą stosować system wieczystych zapasów, który rejestruje koszty i ilości zapasów w czasie rzeczywistym. Stosując tę metodę, przedsiębiorstwa muszą rejestrować nowe koszty i ilości zapasów przy każdym zakupie lub produkcji zapasów oraz odejmować odpowiednie koszty i ilości przy każdej sprzedaży.
Przedsiębiorstwa, które chcą dokładniej zmierzyć koszty zapasów, mogą zdecydować się na zastosowanie alternatywnych metod, w tym rachunkowości typu „pierwsze weszło, pierwsze wyszło” (FIFO) lub „koszt średni”. W przypadku FIFO zakłada się, że najstarsze pozycje zapasów zostaną sprzedane w pierwszej kolejności, a rachunek kosztów średnich przypisuje średni koszt wszystkim jednostkom zapasów.
Rachunkowość FIFO jest preferowaną metodą dla przedsiębiorstw, które chcą dokładnie śledzić koszty sprzedanych towarów. Metoda ta przynosi korzyści w postaci dopasowania sprzedanych towarów do kosztów związanych z tymi towarami, dzięki czemu przedsiębiorstwa mogą dokładniej mierzyć zyski i straty. Dodatkowo FIFO może pomóc przedsiębiorstwom w określeniu bieżącej wartości ich zapasów.
Rachunek kosztów średnich jest idealną metodą dla firm, które chcą zaoszczędzić czas i uprościć śledzenie zapasów. Metoda ta przypisuje jeden średni koszt do wszystkich jednostek inwentarza, więc firmy nie muszą śledzić kosztów każdej pojedynczej pozycji. Dodatkowo, metoda ta eliminuje potrzebę dokładnego śledzenia ilości zapasów.
Wybór właściwej metody rozliczania zapasów zależy od wielkości i złożoności przedsiębiorstwa. Dla małych firm najlepszym wyborem może być metoda kosztu średniego, natomiast większe firmy mogą skorzystać z metody FIFO lub LF. Ostatecznie przedsiębiorstwa powinny wybrać metodę, która najlepiej odpowiada ich potrzebom i celom.
Niezależnie od wybranej metody, ważne jest, aby firmy prowadziły dokładne rejestry swoich zapasów. Obejmuje to śledzenie kosztów, ilości i innych informacji, które mogą pomóc firmom dokładnie zmierzyć ich koszty zapasów i zyski. Właściwe prowadzenie ewidencji jest niezbędne dla firm, aby podejmować świadome decyzje dotyczące ich zapasów.
LF to skrót od „Leading Figure”.
LF w książeczce czekowej to skrót od „Local Funds”. Oznacza to, że posiadacz rachunku posiada lokalny rachunek bankowy, który może być wykorzystany do wypłaty środków z książeczki czekowej. Oznaczenie LF jest zwykle używane dla firm, które mają wiele lokalizacji i chcą utrzymywać swoje książeczki czekowe oddzielnie.
JF w księgowości to skrót od „Journal Entry”. Wpis do dziennika to zapis transakcji finansowej w ewidencji księgowej firmy. Zapis w dzienniku zawiera datę transakcji, kwoty obciążające i uznające oraz opis transakcji.
LR to skrót od „ledger reconciliation”. Jest to proces, którego księgowi używają, aby zapewnić, że informacje w ich księgach są dokładne i aktualne. Polega on na porównywaniu informacji zawartych w księdze z innymi źródłami informacji, takimi jak wyciągi bankowe, i upewnianiu się, że wszystko się zgadza. Jeśli są jakieś rozbieżności, należy je zbadać i skorygować.
LF to skrót od „Loss Factor”. Współczynnik strat to liczba, która reprezentuje procent ciepła, które jest tracone przez dany materiał. Na przykład, jeśli materiał ma współczynnik strat 25%, oznacza to, że 25% ciepła, które uderza w materiał jest przez niego tracone.