Tajemnica tkwi w mikrobiomie ich układu pokarmowego, który upodabnia je do prawdziwych sępów, ponieważ są mięsożerne i nie żądlą: co wiemy o tych dziwnych pszczołach
Przyzwyczailiśmy się myśleć o pszczołach jako o małych żółtych i czarnych owadach, które latają spokojnie z kwiatka na kwiatek, przenosząc pyłek i roznosząc życie, a którym grozi wyginięcie.
Czasami mylimy je z trzmielami, które są bardziej agresywne i żerują na nich - choć nauczyły się bronić za pomocą bardzo specjalnej techniki.
Jeden gatunek pszczoły bardzo różni się od pozostałych: pszczoła sęp, która jest mięsożerna.
Jak pszczoła może być mięsożerna
Pszczoła sęp to gatunek żyjący głównie w Kostaryce, małym państwie w Ameryce Środkowej. Według badań opublikowanych w czasopiśmie naukowym mBio, pszczoły te nie tylko dzielą swoją nazwę z sępem, ale także pewne elementy mikrobiomu trawiennego. Doprowadziło to do wykształcenia u nich wysokiej tolerancji na gnijące zwłoki.
Badania nad pszczołami sępimi
Aby osiągnąć ten wynik, naukowcy przeanalizowali 159 pszczół, które jadły pyłek, mięso lub jedno i drugie. W sumie 17 gatunków w dziewięciu różnych rodzajach. Aby je przyciągnąć, na polach La Selva i Las Cruces w Kostaryce użyli jako przynęty tusz zwierzęcych i mięsa z kurczaka.
Naukowcy zauważyli osobliwe zachowanie: wyglądało to tak, jakby pszczoły robiły zakupy. Główna różnica między pszczołami sępami a ich pyłkożernymi kuzynami leży w układzie pokarmowym, a w szczególności w tworzących go mikrobiomach. Układ pokarmowy pszczół sępowatych jest bogaty w bakterie, które przeżywają - a nawet żywią się - elementami kwaśnymi. Są one podobne do tych, które występują u sępów, ale także u innych zwierząt zjadających padlinę, takich jak hieny, i służą do ochrony zwierzęcia przed patogenami znajdującymi się na gnijącym mięsie.
Pszczoły sępie są jedynym gatunkiem, który wykorzystuje produkt niewarzywny jako pokarm, a to stanowi dużą zmianę w nawykach żywieniowych zwierząt. Ale to nie jest jedyna różnica: pszczoły sępowate nie potrafią żądlić. Ale mają też inną broń do obrony: gryzą, oczywiście, dzięki rozwiniętym zębom. Ale potem wydzielają wydzielinę, która powoduje pęcherze i bolesne owrzodzenia na skórze. Mimo tego wszystkiego i mimo ich zamiłowania do zgniłego mięsa, ich miód jest całkowicie jadalny.