Cykl koniunkturalny jest podstawowym pojęciem w ekonomii. Odnosi się do okresowego wzorca wzrostu i kurczenia się gospodarki, który występuje w czasie. Cykle koniunkturalne mogą być charakteryzowane przez ich fazy, które obejmują recesję, ożywienie, ekspansję i kurczenie się. Każda faza ma inne konsekwencje dla przedsiębiorstw i konsumentów, przy czym recesje są zazwyczaj najtrudniejsze do opanowania. Ważne jest, aby zrozumieć różne składniki cyklu koniunkturalnego i ich wzajemne oddziaływanie w celu maksymalizacji wyników gospodarczych.
Cykl koniunkturalny ma cztery główne składniki, które są wykorzystywane do pomiaru i analizy aktywności gospodarczej: wzrost gospodarczy, bezrobocie, stopy procentowe i inflacja. Wzrost gospodarczy jest określany przez tempo wzrostu realnego produktu krajowego brutto (PKB), który jest całkowitą produkcją dóbr i usług wytwarzanych w gospodarce. Bezrobocie to liczba osób, które aktywnie poszukują zatrudnienia, ale nie są w stanie go znaleźć. Stopy procentowe są kosztem pożyczania pieniędzy i są zwykle określane przez Rezerwę Federalną. Wreszcie, inflacja jest stopą wzrostu cen towarów i usług w czasie.
Cykle koniunkturalne są napędzane przez interakcję różnych sił ekonomicznych, takich jak polityka publiczna, zmiany w podaży pieniądza i popycie konsumentów. Kiedy te siły są wytrącone z równowagi, może to spowodować wahania cyklu koniunkturalnego. Na przykład, jeśli podaż pieniądza wzrasta zbyt szybko, może to prowadzić do nadmiernej podaży pieniądza i wyższej inflacji. Z drugiej strony, jeśli podaż pieniądza jest zbyt niska, może to doprowadzić do recesji.
Cykle koniunkturalne mają zarówno pozytywny, jak i negatywny wpływ na gospodarkę. Ogólnie rzecz biorąc, recesje prowadzą do wolniejszego wzrostu gospodarczego i wyższego bezrobocia, podczas gdy ekspansje prowadzą do zwiększonego wzrostu gospodarczego i niższego bezrobocia. Dodatkowo, cykle koniunkturalne mają wpływ na stopy procentowe, inflację i płace. W okresach ekspansji gospodarczej, stopy procentowe i płace mają tendencję do wzrostu, podczas gdy inflacja spada. I odwrotnie, w czasie recesji stopy procentowe i płace zwykle spadają, a inflacja rośnie.
Trudno jest przewidzieć, kiedy cykl koniunkturalny się rozpocznie lub zakończy, ponieważ czas tych wydarzeń jest w dużej mierze nieprzewidywalny. Jednakże wskaźniki ekonomiczne mogą być użyte do określenia, kiedy cykl biznesowy może się rozpocząć lub zakończyć. Na przykład analiza zmian stopy bezrobocia, stopy wzrostu PKB i stopy inflacji w czasie może dać wskazówki co do tego, kiedy cykl koniunkturalny może się odwrócić.
Rząd może stosować różne polityki, aby pomóc w stabilizacji cyklu koniunkturalnego i chronić gospodarkę przed negatywnymi skutkami recesji. Na przykład, Rezerwa Federalna może stosować politykę monetarną, aby kontrolować podaż pieniądza i stopy procentowe. Polityka fiskalna, taka jak wydatki i podatki, może być również stosowana w celu zwiększenia lub zmniejszenia aktywności gospodarczej. Dodatkowo, rząd może wykorzystać inne polityki, takie jak ubezpieczenie od bezrobocia i roboty publiczne, aby pomóc wspierać gospodarkę podczas recesji.
Cykle koniunkturalne mogą przynieść gospodarce zarówno pozytywne, jak i negatywne skutki. Podczas ekspansji, firmy zwykle inwestują więcej i zatrudniają więcej pracowników, co prowadzi do zwiększenia wzrostu gospodarczego. Dodatkowo, recesje mogą pomóc oczyścić nieefektywne firmy i branże, pozwalając na bardziej efektywny wzrost gospodarczy w dłuższej perspektywie.
Cykle koniunkturalne mogą mieć również negatywny wpływ na gospodarkę. Podczas recesji, firmy zazwyczaj zwalniają pracowników, co prowadzi do wyższego bezrobocia. Dodatkowo, recesje mogą prowadzić do zmniejszenia wydatków konsumpcyjnych i inwestycji, co może zahamować wzrost gospodarczy.
Gospodarka światowa jest silnie powiązana, co oznacza, że cykle koniunkturalne w jednym kraju mogą mieć wpływ na cykle koniunkturalne w innych krajach. Na przykład, jeśli recesja wystąpi w Stanach Zjednoczonych, może to doprowadzić do recesji w innych krajach, które są zależne od gospodarki amerykańskiej. Dodatkowo na międzynarodowe cykle koniunkturalne mogą wpływać zmiany kursów walutowych, polityki handlowej i inne czynniki zewnętrzne.
Istnieje pięć elementów cyklu biznesowego: ekspansja, kontrakcja, szczyt, dół i ożywienie. Ekspansja ma miejsce wtedy, gdy firmy rozwijają się i zatrudniają pracowników, a kontrakcja ma miejsce wtedy, gdy firmy zwalniają i zwalniają pracowników. Szczyt to najwyższy punkt aktywności gospodarczej, a dno to punkt najniższy. Ożywienie jest wtedy, gdy gospodarka znów rośnie po skurczeniu się.
Dwa główne składniki teorii cyklu koniunkturalnego to (1) identyfikacja różnych faz cyklu koniunkturalnego oraz (2) wyjaśnienie, dlaczego te fazy występują.
Cykl koniunkturalny dzieli się zazwyczaj na cztery fazy: ekspansji, szczytu, kurczenia i dołka. Ekspansja charakteryzuje się silnym wzrostem gospodarczym, rosnącym zatrudnieniem i płacami oraz rosnącą inflacją. Szczyt to moment, w którym gospodarka osiąga swój maksymalny poziom produkcji i zaczyna narastać presja inflacyjna. Kurczenie się gospodarki charakteryzuje się spowolnieniem wzrostu gospodarczego, wzrostem bezrobocia i spadkiem inflacji. Kryzys jest punktem, w którym gospodarka osiąga minimalną produkcję, a bezrobocie jest najwyższe.
Teorie cyklu koniunkturalnego starają się wyjaśnić, dlaczego te fazy występują. Jedną z wiodących teorii jest teoria keynesowska, która twierdzi, że cykl koniunkturalny jest wynikiem zmian w zagregowanym popycie. Kiedy zagregowany popyt jest wysoki, firmy rozwijają się i wzrost gospodarczy jest silny. Kiedy zagregowany popyt jest niski, przedsiębiorstwa kurczą się, a wzrost gospodarczy spowalnia. Inną wiodącą teorią jest teoria monetarystyczna, która twierdzi, że cykl koniunkturalny jest wynikiem zmian w podaży pieniądza. Kiedy podaż pieniądza jest niska, przedsiębiorstwa kurczą się, a wzrost gospodarczy spowalnia. Kiedy podaż pieniądza jest luźna, przedsiębiorstwa rozwijają się i wzrost gospodarczy jest silny.