Jeśli chodzi o przygotowanie się na niespodziewane zdarzenia, zrozumienie różnicy między planowaniem awaryjnym a zarządzaniem kryzysowym jest niezbędne. Oba te procesy mają na celu zaplanowanie potencjalnych zagrożeń lub zakłóceń, ale każdy z nich podchodzi do nich w inny sposób.
Planowanie awaryjne to proces tworzenia planu działania w przypadku wystąpienia niespodziewanego zakłócenia lub ryzyka. Ma ono na celu zminimalizowanie zakłóceń i ograniczenie wielkości szkód spowodowanych przez sytuację kryzysową. Celem planowania awaryjnego jest posiadanie planu, który jest gotowy do wdrożenia w przypadku wystąpienia sytuacji awaryjnej.
Zarządzanie kryzysowe to proces reagowania na sytuację kryzysową w trakcie jej trwania. Ma na celu opanowanie szkód spowodowanych przez sytuację kryzysową, zminimalizowanie zakłóceń i przywrócenie normalnych działań w odpowiednim czasie. Zarządzanie kryzysowe polega na zarządzaniu sytuacją w trakcie jej rozwoju, a nie na przygotowaniu się do niej zanim się wydarzy.
3. Korzyści z planowania awaryjnego
Główną korzyścią z planowania awaryjnego jest to, że może ono pomóc organizacji przewidzieć potencjalne ryzyko lub zakłócenia i zaplanować je z wyprzedzeniem. Przygotowując się do potencjalnych zagrożeń z wyprzedzeniem, organizacje mogą być lepiej przygotowane do szybkiego i skutecznego reagowania w przypadku wystąpienia sytuacji kryzysowej. Dodatkowo, posiadanie planu awaryjnego może pomóc organizacji zminimalizować ilość szkód i zakłóceń spowodowanych przez sytuację kryzysową.
4. Korzyści z zarządzania kryzysowego
Główną korzyścią z zarządzania kryzysowego jest to, że pozwala organizacjom szybko i skutecznie reagować na sytuacje kryzysowe w trakcie ich trwania. Poprzez posiadanie protokołów i procedur w miejscu, organizacje mogą zawierać szkody spowodowane przez sytuację kryzysową i przywrócić normalne działania w odpowiednim czasie.
Stworzenie skutecznego planu awaryjnego wymaga od organizacji zidentyfikowania potencjalnych zagrożeń i zakłóceń, przeanalizowania potencjalnych skutków zagrożeń oraz opracowania planów działania w celu złagodzenia skutków zagrożeń. Dodatkowo, organizacje muszą również zapewnić, że ich pracownicy są świadomi planów awaryjnych i są przeszkoleni w zakresie ich wdrażania w przypadku wystąpienia sytuacji kryzysowej.
Inicjowanie protokołów zarządzania kryzysowego wymaga od organizacji zidentyfikowania potencjalnych zagrożeń lub zakłóceń, opracowania planu działania w odpowiedzi na sytuację kryzysową oraz zapewnienia, że ich pracownicy są świadomi protokołów i zostali przeszkoleni w zakresie ich wdrażania. Dodatkowo, organizacje muszą również zapewnić, że posiadają niezbędne zasoby i zapasy do reagowania na sytuację kryzysową.
Główną różnicą pomiędzy planowaniem awaryjnym a zarządzaniem kryzysowym jest to, że planowanie awaryjne polega na przygotowaniu się do potencjalnych zagrożeń lub zakłóceń zanim one wystąpią, podczas gdy zarządzanie kryzysowe polega na reagowaniu na sytuację kryzysową w trakcie jej trwania. Dzięki zrozumieniu różnicy pomiędzy tymi dwoma procesami, organizacje mogą lepiej przygotować się na niespodziewane zdarzenia i zminimalizować zakłócenia.
Organizacje powinny opracować plan, który łączy w sobie zarówno planowanie awaryjne, jak i zarządzanie kryzysowe, aby lepiej przygotować się na potencjalne zagrożenia lub zakłócenia. Posiadając oba te procesy, organizacje mogą być lepiej przygotowane na niespodziewane zdarzenia i zminimalizować ilość szkód i zakłóceń spowodowanych przez sytuację kryzysową.
Zrozumienie różnicy między planowaniem awaryjnym a zarządzaniem kryzysowym jest niezbędne dla organizacji, które chcą być przygotowane na niespodziewane zdarzenia. Poprzez posiadanie obu tych procesów na miejscu, organizacje mogą być lepiej przygotowane na potencjalne ryzyko lub zakłócenia i zminimalizować zakłócenia spowodowane przez sytuację kryzysową.
Plan awaryjny to plan, który określa, w jaki sposób organizacja będzie kontynuowała swoją działalność podczas i po kryzysie. Plan powinien zawierać kroki dotyczące tego, jak zapewnić bezpieczeństwo pracownikom, jak komunikować się z interesariuszami oraz jak utrzymać działalność biznesową. Plan powinien być dostosowany do konkretnych potrzeb organizacji i rodzaju kryzysu, z którym się mierzy.
Istnieje kilka kluczowych różnic pomiędzy planowaniem awaryjnym a planowaniem scenariuszowym. Po pierwsze, planowanie awaryjne jest zazwyczaj bardziej skoncentrowane na krótkoterminowym ryzyku i potencjalnych zakłóceniach, podczas gdy planowanie scenariuszowe jest bardziej zainteresowane długoterminowymi trendami i tym, jak mogą się one rozwijać. Dodatkowo, planowanie awaryjne jest zazwyczaj bardziej reaktywne, podczas gdy planowanie scenariuszy jest bardziej proaktywne.
W skrócie, planowanie awaryjne polega na przygotowaniu się na najgorszy scenariusz i posiadaniu planu, który pozwoli się z nim zmierzyć, natomiast planowanie scenariuszowe polega na próbie przewidywania przyszłych trendów i rozwoju sytuacji, dzięki czemu można być na nie lepiej przygotowanym.