Produktywność jest miarą efektywności produkcji i jest zwykle mierzona jako stosunek produkcji do nakładów wykorzystanych w procesie produkcji. Produktywność krańcowa to dodatkowa produkcja wytworzona przez dodatkową jednostkę nakładu, natomiast średnia produktywność to stosunek całkowitej produkcji do całkowitych nakładów wykorzystanych w procesie produkcji.
Produktywność krańcowa może pomóc przedsiębiorstwu lub organizacji ocenić potencjalne korzyści z wprowadzenia nowych nakładów do procesu produkcyjnego. Poprzez pomiar dodatkowej produkcji wytworzonej przez dodatkową jednostkę nakładu, firmy mogą określić opłacalność wprowadzenia nowych zasobów.
Przeciętna produktywność jest ograniczona w swojej zdolności do dokładnego pomiaru efektywności procesu produkcyjnego. Nie uwzględnia ona malejących zwrotów z wprowadzania dodatkowych zasobów, co może skutkować przeszacowaniem efektywności procesu produkcyjnego.
Zależność między produktywnością krańcową a przeciętną jest ważną zależnością. Produktywność krańcowa może być wykorzystana do określenia najbardziej opłacalnego sposobu wprowadzenia dodatkowych zasobów do procesu produkcyjnego, natomiast produktywność przeciętna może być wykorzystana do pomiaru ogólnej efektywności procesu produkcyjnego.
Istnieje szereg czynników, które mogą wpływać zarówno na produktywność krańcową, jak i przeciętną. Należą do nich: jakość nakładów wykorzystywanych w procesie produkcyjnym, dostępność zasobów, efektywność procesu produkcyjnego oraz poziom popytu na produkt wyjściowy.
Zwiększenie produktywności krańcowej można osiągnąć poprzez wprowadzenie do procesu produkcyjnego nowych nakładów. Może to obejmować zwiększenie jakości nakładów, wprowadzenie nowych technologii lub optymalizację procesu produkcyjnego.
Pomiar marginalnej i przeciętnej produktywności może stanowić wyzwanie ze względu na złożoność procesu produkcyjnego. Dodatkowo, dokładność pomiarów może się różnić w zależności od jakości nakładów i wydajności procesu produkcyjnego.
Wpływ marginalnej i średniej produktywności na organizację jest znaczący. Może mieć bezpośredni wpływ na opłacalność wprowadzania nowych nakładów, jak również na ogólną efektywność procesu produkcyjnego. W związku z tym dla przedsiębiorstw ważne jest mierzenie i rozumienie relacji między produktywnością krańcową i przeciętną w celu optymalizacji procesów produkcyjnych.
MPL (Maximum Potential Level) to najwyższy poziom wydajności, jaki pracownik jest w stanie osiągnąć, natomiast APL (Actual Potential Level) to poziom wydajności, jaki pracownik osiąga obecnie. Związek pomiędzy MPL i APL polega na tym, że MPL reprezentuje maksymalny potencjał, jaki posiada pracownik, natomiast APL reprezentuje rzeczywisty potencjał, jaki pracownik aktualnie wykazuje. Idealna sytuacja to taka, w której APL pracownika odpowiada jego MPL, ale nie zawsze jest to możliwe. Jeśli APL pracownika jest niższe niż jego MPL, oznacza to, że ma on pole do poprawy i musi pracować nad rozwojem swoich umiejętności. Jeśli APL pracownika jest wyższy niż jego MPL, oznacza to, że przekracza on oczekiwania i wykonuje świetną pracę.
Krzywe krańcowej i przeciętnej produktywności są bezpośrednio związane z krzywymi krańcowego i przeciętnego kosztu zmiennego. Są one odwrotnie powiązane, co oznacza, że wraz ze wzrostem krańcowej produktywności maleje krańcowy koszt zmienny, a wraz ze spadkiem krańcowej produktywności rośnie krańcowy koszt zmienny. Zależność ta wynika z faktu, że krzywa kosztu krańcowego jest pochodną krzywej przeciętnego kosztu zmiennego.
Krzywa produktu krańcowego przedstawia dodatkową produkcję, jaką firma wytwarza w wyniku zatrudnienia dodatkowej jednostki pracy. Krzywa produktu przeciętnego przedstawia średnią produkcję, jaką firma wytwarza na jednostkę pracy. Te dwie krzywe są powiązane w ten sposób, że krzywa produktu krańcowego jest nachylona w dół, a krzywa produktu przeciętnego ma kształt litery U. Krzywa produktu krańcowego przecina krzywą produktu przeciętnego w punkcie, w którym produkt przeciętny osiąga maksimum.
Związek między średnimi i krańcowymi można opisać w następujący sposób: średnie reprezentują całkowitą wartość zmiennej podzieloną przez liczbę jednostek tej zmiennej, natomiast krańcowe reprezentują zmianę całkowitej wartości zmiennej podzieloną przez zmianę liczby jednostek tej zmiennej. Innymi słowy, średnie dają nam obraz zmiennej w danym momencie, podczas gdy marże dają nam tempo zmian dla tej zmiennej.