Zrozumienie relacji pomiędzy krzywymi kosztu krańcowego i przeciętnego kosztu zmiennego jest niezbędne do określenia najbardziej opłacalnych strategii dla przedsiębiorstw. Koszt krańcowy (MC) to koszt ponoszony przy produkcji dodatkowej jednostki produkcji, natomiast przeciętny koszt zmienny (AVC) to całkowity koszt zmienny podzielony przez liczbę wyprodukowanych jednostek. W tym artykule zbadamy związek między tymi dwoma krzywymi, zbadamy przecięcie krzywych, przeanalizujemy implikacje krzywych i zidentyfikujemy korzyści wynikające ze zrozumienia związku między nimi.
Krzywe kosztów krańcowych ilustrują koszt wytworzenia jednej dodatkowej jednostki produkcji. Krzywa ta odzwierciedla związek między kosztem wyprodukowania każdej dodatkowej jednostki a całkowitą ilością produkcji. Ogólnie rzecz biorąc, krzywa kosztów krańcowych ma kształt nachylony w dół, który staje się bardziej stromy w miarę wzrostu produkcji.
Krzywe przeciętnego kosztu zmiennego to całkowity zmienny koszt produkcji podzielony przez liczbę wyprodukowanych jednostek. Krzywa ta ma zazwyczaj kształt litery U i odzwierciedla związek między przeciętnym kosztem produkcji każdej jednostki a całkowitą ilością produkcji.
Krzywa kosztów krańcowych i krzywa przeciętnych kosztów zmiennych są powiązane w tym sensie, że obie przedstawiają koszt produkcji. Krzywa kosztu krańcowego jest wskaźnikiem kosztu wytworzenia dodatkowej jednostki produkcji, natomiast krzywa przeciętnego kosztu zmiennego jest kosztem przypadającym na jednostkę produkcji. Ogólnie rzecz biorąc, krzywa kosztów krańcowych znajduje się poniżej krzywej przeciętnych kosztów zmiennych i przecina ją w jej najniższym punkcie.
Krzywa kosztów krańcowych przecina krzywą przeciętnych kosztów zmiennych w jej najniższym punkcie. Ten punkt przecięcia jest znany jako minimalny koszt przeciętny i jest punktem, w którym przeciętny koszt wytworzenia każdej jednostki jest najniższy.
Krzywa kosztów krańcowych i krzywa przeciętnych kosztów zmiennych mogą być wykorzystane do analizy kosztów wytworzenia określonej ilości produkcji. Krzywa kosztów krańcowych może być użyta do określenia kosztu wyprodukowania jednej dodatkowej jednostki, a krzywa kosztów przeciętnych może być użyta do określenia kosztu jednostkowego.
Krzywa kosztów krańcowych i krzywa przeciętnych kosztów zmiennych nigdy nie mogą być takie same. Jest tak dlatego, że krzywa kosztu krańcowego zawsze leży poniżej krzywej przeciętnego kosztu zmiennego.
Zrozumienie relacji pomiędzy krzywymi kosztów krańcowych i przeciętnych kosztów zmiennych jest niezbędne do określenia najbardziej opłacalnych strategii dla przedsiębiorstw. Poprzez zrozumienie kosztu wytworzenia każdej dodatkowej jednostki oraz kosztu wytworzenia każdej jednostki, przedsiębiorstwa mogą podejmować świadome decyzje dotyczące produkcji w celu maksymalizacji zysków.
Krzywa kosztów krańcowych i krzywa przeciętnych kosztów zmiennych mogą być wykorzystane do analizy kosztów produkcji. Analiza ta może być wykorzystana do określenia najbardziej opłacalnej strategii produkcji. Dodatkowo, zrozumienie związku pomiędzy tymi dwiema krzywymi może zapewnić wgląd w strukturę kosztów przedsiębiorstwa i pomóc w informowaniu o decyzjach dotyczących produkcji.
Podsumowując, zrozumienie relacji pomiędzy krzywymi kosztów krańcowych i przeciętnych kosztów zmiennych jest niezbędne dla przedsiębiorstw, które dążą do maksymalizacji zysków. Zbadanie relacji między tymi dwiema krzywymi może zapewnić wgląd w strukturę kosztów przedsiębiorstwa i pomóc w informowaniu decyzji o produkcji.
Nie, koszt krańcowy i przeciętny koszt zmienny to nie to samo. Koszt krańcowy to dodatkowy koszt wyprodukowania jeszcze jednej jednostki dobra lub usługi, natomiast przeciętny koszt zmienny to całkowity koszt zmienny podzielony przez liczbę wyprodukowanych jednostek.
Tak, koszt krańcowy może być równy kosztowi przeciętnemu. Dzieje się tak, gdy przedsiębiorstwo produkuje na swojej efektywnej skali, gdzie koszt krańcowy jest w punkcie minimalnym. Przy tej skali koszt przeciętny jest również w punkcie minimalnym.
Krzywa przeciętnego kosztu zmiennego (AVC) to całkowity koszt zmienny podzielony przez ilość produkcji. Krzywa kosztu krańcowego (MC) to zmiana kosztu całkowitego podzielona przez zmianę ilości produkcji. Te dwie krzywe są powiązane, ponieważ krzywa MC zawsze przecina krzywą AVC w minimalnym punkcie krzywej AVC.